Sakrament namaszczenia chorych w praktyce liturgicznej i teologii Kościołów prawosławnych tradycji bizantyjskiej

Jacek Froniewski

Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu , Polska
https://orcid.org/0000-0003-0133-3125

Abstrakt

Istnieje powszechne przekonanie o zasadniczej zgodności praktyki sakramentalnej w Kościele katolickim i prawosławnym. Jednak w przypadku sakramentu chorych można tu dostrzec pewne znaczące różnice. Autor prezentuje najpierw zarys rozwoju historycznego liturgii tego sakramentu w rycie bizantyjskim. Na tej podstawie omawia następnie teologię sakramentu chorych w ujęciu prawosławnym. W konkluzji wskazuje na trzy specyficzne cechy prawosławnej liturgii namaszczenia chorych wyraźnie odróżniające ją od praktyki rzymskokatolickiej. Po pierwsze, sakrament chorych w prawosławiu sprawowany jest zasadniczo w koncelebrze – przez siedmiu kapłanów. Po drugie, olej chorych święcony jest przez kapłana podczas celebracji sakramentu, a nie przez biskupa w Wielki czwartek, jak to jest w rycie rzymskim. Po trzecie, prawosławie kładzie bardzo silny nacisk na odpuszczenie grzechów jako skutek sakramentu chorych, co w praktyce prowadzi nierzadko do traktowania go jako substytutu sakramentu pokuty.