Franciszkańska estetyka teologiczna jako sposób celebrowania życia. Część I: Franciszek z Asyżu i Bonawentura z Bagnoregio

Łukasz Samiec

Abstrakt

W teologii franciszkańskiej piękno nie przedstawia się jako coś zewnętrznego i coś przychodzącego do bytów, ale jako coś wewnętrznego, co wypływa z nich samych. Piękno jest własnością ontologiczną bytów tak samo, jak jedność, dobro i prawda. W blasku piękna można dostrzec tło łaski, wolności, bezinteresowności i światłości, które zapraszają do uczestniczenia w podziwianiu i celebrowaniu świata. Wszystkie rzeczy pokazują i okazują swoją wdzięczność, bo są śladem i kopią piękna trynitarnego. Piękno tworzy wspólnotę i zaprasza do szacunku. Estetyka staje się pięknym sposobem interpretowania życia i mieszkania w świecie.