Mistyka w codzienności: Postulat dla reformy i rozwoju Kościoła
Andrzej Napiórkowski
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie , Polskahttps://orcid.org/0000-0002-3480-1178
Abstrakt
Niniejsza prezentacja nakreśla odchodzenie współczesnego Kościoła od eklezjologii instytucjonalnej. W ramach posoborowej eklezjologii, inspirując się myślą Y. Congara, wypracowałem pięć zasad reformy (Słowo Boże i liturgia, miłość i świadectwo, antropologiczna, ekumeniczna, międzyreligijna). Również przedłożyłem kilka praktycznych wskazań reformy (tradycja i nowoczesność, jedność z całością, wolność i normy moralne, respektowanie rzeczywistości transcendentnej), aby ją realizować. Właściwie pojęta reforma Kościoła staje się jego rozwojem, który należy postrzegać jako niekończący się proces, wpisany tak w dzieje Kościoła, jak i w całe życie wierzącego. Po tej drodze rozwoju Kościoła i własnego nawrócenia kroczą dzisiejsi mistycy w codzienności. Mistyka nie jest bowiem dla wybranych, ale już z mocy chrztu każdy chrześcijanin jest wezwany do świętości i jej prostego i pospolitego urzeczywistniania. Wielu ją praktykuje, nie mając nawet tego świadomości. Okazuje się, że zasady i wskazania eklezjalnej reformy odnoszą się także do naszej codzienności kroczenia za Chrystusem w Jego Kościele.
Słowa kluczowe:
eklezjologia instytucjonalna, reforma, zasady reformy, rozwój, Kościół, mistyka, chrzest.Bibliografia
Congar Y., La Tradition et les traditions. Essai historique II Essai théologique, Fayard, Paris 1960.
Dawkins R., Bóg urojony, Warszawa 2007.
Dulles A., True and false reform, „First Things. The Hedgehog Review. Critical Reflections on Contemporary Culture” 135(2003), s. 14-19.
Famerée J., True or false reform: what are the criteria? The reflections of Y. Congar, „Jurist: Studies in Church Order & Ministra” 71(2011) z. 1, s. 7-19.
Gersdorff M., Christenhass im Visier. Christophobie, Religionskampf und Blasphemie in Medien und Politik, Frankfurt a.M. 2010.
Jäger W., Fala jest morzem. Rozmowy o duchowości, Warszawa 2008.
Napiórkowski A., Bosko-ludzka wspólnota. Zarys katolickiej eklezjologii integralnej, Kraków 2010.
Napiórkowski A., Kościół dla człowieka. Bł. Jana Pawła Wielkiego mistyka Eklezji, Kraków 2011.
Napiórkowski A., O właściwy sens reformy w Kościele, w: Przyroda – Człowiek – Bóg, red. B. Izmaiłow, Kraków 2004, s. 371-376.
Napiórkowski A., Reforma i rozwój Kościoła, Kraków 2012.
Napiórkowski A., Reforma i rozwój Kościoła. Duch Święty i instytucja, Kraków 2012.
Ratzinger J., Eklezjologia Soboru Watykańskiego II, w: Kościół – Ekumenizm – Polityka, red. L. Balter, Poznań-Warszawa 1990, s. 14-15.
Schröder R., Abschaffung der Religion? Wissenschaftlicher Fanatismus und die Folgen, Freiburg-Basel-Wien 2011.
Wołyniec W., Reinterpretacja doktrynalnych wypowiedzi Magisterium Kościoła od 50 do 325 roku, Wrocław 2011.
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Andrzej A. Napiórkowski ur. w 1962 r.; paulin; prof. dr hab.; kierownik Katedry Eklezjologii na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. W latach 2002-2008 był rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Ojców Paulinów w Krakowie oraz przeorem klasztoru Na Skałce; badania naukowe prowadzi w zakresie: eklezjologii integralnej, chrystologii fundamentalnej, ekumenizmu i kwestii usprawiedliwienia, mariologii, tematyki pastoralnej i okolicznościowej; dorobek obejmuje blisko 200 publikacji; opublikował m.in. książkę Reforma i rozwój Kościoła (Kraków 2012).
https://orcid.org/0000-0002-3480-1178Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
