UWAGI GENERALNE PRZY SKŁADANIU TEKSTU DO PUBLIKACJI W "VOX PATRUM" ZA POMOCĄ SYSTEMU OJS
1. Należy przestrzegać objętości tekstu. Artykuł powinien zawierać nie więcej niż 65 tysięcy znaków, łącznie ze spacjami, wraz z przypisami i bibliografią;
2. Zgłaszając artykuł przez system OJS należy KONIECZNIE podać tytuł polski i angielski, słowa kluczowe w języku polskim i angielskim oraz streszczenie w języku polskim i angielskm.
3. Proszę NIE wpisywać tytułów WIELKIMI LITERAMI, ale tak jak w zdaniu (wielkie i małe litery). Tytuły dzieł w cudzysłowie.
4. W streszczeniach winien zostać wskazany (1) problem podjęty w artykule, (2) struktura przeprowadzonej w nim analizy, (3) metoda, (4) główny wynik czy wniosek analizy, (5) żródła antyczne stanowiące przedmiot badań zaprezentowanych w artykule oraz (6) wkład w badania nad antykiem chrzescijańskim. Streszczenia winny mieć przynajmniej 100 wyrazów (750 znaków), ale nie powinny przekraczać 200 wyrazów (1500 znaków).
5. Słowa kluczowe należy wpisywać do systemu OJS każde osobno, a nie wklejać wszystkie blokiem, kopiując z tekstu publikacji. Powinny one prezentować treść artykułu.
6. W bibliografii zamieszczanej w systemie zgłoszeniowym OJS prosimy o nie stosowanie odstępów pomiędzy poszczególnymi pozycjami (dodatkowy wiersz pusty), ani też spacji pomiędzy literami nazwiska autora i nie zamieszczanie w niej informacji np. Bibliografia, Źródła, Pomoce etc., a jedynie same dzieła.
7. Prosimy o uzupełnianie swoich danych o numer ORCID w formacie: https://orcid.org/0000-0000-0000-0000
ZASADY DOTYCZĄCE GŁÓWNEGO TEKSTU
1. Artykuły w „Vox Patrum” mogą być publikowane w języku polskim i w językach kongresowych.
2. W przypisach i bibliografii do zapisu cytowanych publikacji stosujemy TYLKO alfabet łaciński. Wszelkie publikacje w alfabecie rosyjskim, ukraińskim itp. zapisujemy w transkrypcji na alfabet łaciński.
3. Do każdego artykułu zawsze należy dołączyć streszczenie angielskie wraz z tytułem i słowami kluczami, oraz streszczenie polskie również ze słowami kluczami.
4. Formatowanie tekstu: Czcionka – Times New Roman, rozmiar – 12 (koptyjskie – COPTIC.ttf; syryjskie – ESTRANGELO.ttf – czcionki te można pobrać tutaj: www.voxpatrum.pl/zasady_publikowania.html); akapit – 1,25 cm (nigdy nie wstawiać go tabulatorem!); interlinia – 1,5.
5. Układ poszczególnych tekstów:
Artykuły:
- Na stronie tytułowej artykułu należy umieścić z lewej strony u góry imię i nazwisko autora, poniżej pogrubioną czcionką tytuł artykułu;
- Jako pierwszy przypis (do nazwiska autora) należy zamieścić nastepujące informacje: stopień naukowy autora, zajmowane stanowisko na uczelni lub w innej instytucji naukowej (asystent, adiunkt, profesor nadzwyczajny lub zwyczajny; doktorant, kierownik katedry, etc.), dokładną afiliację (nazwa uczelni / instytutu badawczego), adres e-mail do korespondencji oraz numer ORCID;
- Do każdego artykułu należy dodać na końcu bibliografię (tylko prace, które są przywoływane w artykule) z podziałem na źródła i opracowania. Źródła należy przygotować według schematu: imię autora po łacinie, tytuł po łacinie kursywą, wydanie tekstu, numery stron, na których znajduje się tekst oryginalny, przekład polski wraz z numerami stron, na których się znajduje całość tłumaczenia, np.
Gregorius Nazianzenus, Epistulae, PG 37, 21-388.
Origenes, Homiliae in Exodum, red. M. Borret, SCh 321, Paris 1985, tłum. S. Kalinkowski: Orygenes, Homilie o Księdze Wyjścia, w: Orygenes, Homilie o Księdze Rodzaju, Homilie o Księdze Wyjścia, ŹMT 64, Kraków 2012, s. 169-301.
Natomiast opracowania (także w układzie alfabetycznym) według schematu: nazwisko autora, inicjały imion, tytuł pracy kursywą, a dalej zgodnie z zasadami dotyczącymi przypisów, lecz z pełnym zapisem bibliograficznym (czyli bez skrótów), np.:
McFarland I.A., “Willing Is Not Choosing”: Some Anthropological Implications of Dyothelite Christology, “International Journal of Systematic Theology” 9/1 (2007) pp. 3-23.
Szczur P., Problematyka społeczna w późnoantycznej Antiochii na podstawie nauczania homiletycznego Jana Chryzostoma, Lublin 2008.
Przekłady:
W nagłówku nad tekstem umieszczamy imię autora starożytnego, a pod nim najpierw tytuł przełożonego dzieła, oraz w nawiasie oryginalny tytuł (kursywą) dzieła wraz z numerem z Clavis Patrum lub z namiarami na wydanie krytyczne, np.
Św. Atanazy Aleksandryjski
List encykliczny do biskupów
(CPG 2124: Epistula encyclica ad episcopos)
Recenzje:
W recenzji nad tekstem zamieszczamy nagłówek pogrubioną czcionką: imię (pełne) i nazwisko (wersalikami) autora recenzowanej pracy, pełny tytuł (kursywą) według strony tytułowej (gdy recenzja dotyczy pracy zbiorowej lub edycji źródłowej, po tytule podajemy pełne imiona i nazwiska redaktorów lub wydawców; jeśli praca jest wielotomowa – liczbę tomów lub części cyframi arabskimi, np. t. 1–2), ewentualnie nazwę serii wydawniczej, miejsce i rok wydania, nazwę wydawnictwa, liczbę stron. W nagłówkach stosujemy skróty w języku recenzowanej pracy, np. ed., hrsg. itp., np:
Miri RUBIN, Mother of God. A History of the Virgin Mary, New Haven – London 2009, Yale University Press, ss. 533.
The Oxford Dictionary of the Middle Ages, ed. by Robert E. Bjork, vol. 1-4, Oxford – New York 2010, Oxford University Press.
Dokumenty synodów od 50 do 381 roku (Synody i Kolekcje Praw, t. 1), układ i pracowanie Arkadiusz Baron – Henryk Pietras SJ, ŹMT 37, Kraków 2006, Wydawnictwo WAM, ss. XXXII + 356.
Imię i nazwisko autora recenzji oraz miasto i skrót uczelni, w której pracuje, umieszczamy pod tekstem recenzji, z prawej strony. W recenzjach raczej nie stosujemy przypisów.
Sprawozdania:
W sprawozdaniu nad tekstem zamieszczamy w nagłówku tytuł sympozjum, a następnie w nawiasie kolejną nazwę i liczbę (jeśli jest cykliczne), miejsce oraz dokładną datę trwania sympozjum), np:
Granice świętości w świecie starożytnym i wczesnochrześcijańskim
(X Sympozjum Kazimierskie, Kazimierz n. Wisłą, 1-3 X 2010)
In Memoriam: w tytule nekrologu imię i nazwisko zmarłego, pod nim w nawiasach dokładne daty życia.
Tytuły i cytaty.
a. Tytuły dzieł i dokumentów piszemy zawsze kursywą bez cudzysłowu.
b. Cytaty:
- źródła cytowane w tekście piszemy w cudzysłowie (nigdy kursywą!), mniejszą czcionką w stosunku do podstawowego tekstu (formatowanie: wcięcie z lewej i prawej strony – 1,25cm; wielkość czcionki – 11), w tłumaczeniu (jeśli tekst ma szczególnie ważne znaczenie lub jeśli służy do analizy filologicznej podajemy go w oryginale)
- opuszczenia w cytowanym tekście sygnalizujemy trzema kropkami w nawiasach prostokątnych: [...].
Pisownia imion, nazwisk i innych wyrażeń określających osoby
a. Stosujemy spolszczoną pisownię imion autorów starożytnych (jeśli taka istnieje), natomiast oryginalną autorów nowożytnych.
b. Jeśli dana osoba jest po raz pierwszy wzmiankowana w tekście, przytaczamy pełny opis (imię i nazwisko), kolejny zaś raz podajemy skrót imienia + pełne nazwisko.
c. W recenzjach wymieniane osoby podajemy bez stopni naukowych, bądź zajmowanych stanowisk, natomiast słowo „Autor”, jeśli odnosi się do twórcy pracy, którą recenzujemy, piszemy zawsze z dużej litery.
d. W sprawozdaniach podajemy pełne stopnie naukowe po raz pierwszy wzmiankowanych osób, kolejny raz natomiast używamy skrótu, np. dr, prof.
e. W nekrologach zaimki osobowe określające zmarłych piszemy wielką literą.
Skróty, daty i inne określenia czasu.
a. W tekstach stosujemy ogólnie przyjęte skróty: itd., m.in., np. i inne, a także: r. (rok) i w. (wiek), chyba że znajdują się na końcu zdania (wtedy rozpisujemy).
b. Daty w tekście:
- miesiąc piszemy słownie, np. 26 lipca 1958 r.
- jeśli sygnalizujemy okres trwania jakiegoś wydarzenia, to między cyframi umieszczamy dywiz (-), a nie pauzę (–), np. 25-26 listopada 2010 r.
- w datach wtrąconych w nawiasie miesiąc podaje się liczbą rzymską i nie stosuje się skrótu „r.” na końcu, np. (1 V 1826).
c. Pisownia określeń „wiek”, „rok”:
- przed – rozwinięte, np. w roku 453; w wieku V
- po – skrócone, np. w 256 r.; w III w.
d. określenia typu „w drugiej połowie III wieku” zapisujemy następująco: w 2. poł. III w.
ZASADY DOTYCZĄCE PRZYPISÓW
1. Formatowanie tekstu przypisów: interlinia – pojedyncza; wcięcie pierwszego wiersza – 1,25 cm; rozmiar czcionki – 10.
2. W przypadku zbiegnięcia się w tekście odsyłacza do przypisu z przecinkiem, średnikiem lub kropką kończącą zdanie odsyłacz umieszczamy przed tymi znakami (z wyjątkiem skrótów).
3. W przypisach stosujemy skróty: tenże, tamże, por., zob.; w przypadku tekstu obcojęzycznego konwencjonalne skróty łacińskie: ibidem, idem i właściwe danemu językowi. Skrót „por.” używamy tylko wtedy, gdy parafrazujemy, a nie przytaczamy dokładnie jakiegoś cytatu. Gdy w danym przypisie, istnieje konieczność kilkakrotnego użycia skrótu „por.”, wtedy stosujemy go zamiennie ze skrótem „zob.”.
4. W przypisach stosujemy skróty czasopism i serii wydawniczych.
Opisy bibliograficzne w przypisach:
a. Jeśli cytujemy dzieła starożytne podajemy zawsze autora (czcionka prosta) i tytuł (kursywa) dzieła w języku łacińskim, następnie lokalizację odnośnika w dziele (rozdziały, paragrafy etc.), po czym ewentualne tłumaczenie polskie, również z konkretnymi stronami, np.
Eusebius, Vita Constantini III 18, tł. T. Wnętrzak: Euzebiusz z Cezarei, Życie Konstantyna, ŹMT 44, Kraków 2007, s. 179.
b. Jeśli cytujemy artykuł z czasopisma podajemy: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu (kursywą), tytuł czasopisma w cudzysłowie lub skrót tytułu bez cudzysłowu (jeśli występuje w wykazie skrótów stosowanych w „Vox Patrum”), rocznik, rok wydania (w nawiasie), numer lub/i zeszyt cyframi arabskimi (gdy czasopismo ma paginację ciągłą, pomijamy), konkretną stronę lub strony z dodaniem skrótu s., np.
M. Simonetti, Ancora sul concilio di Alessandria del 362, e dintorni, „Augustinianum” 50 (2010) s. 15.
J.P. Rey-Coquais, Le calendrier employé par Eusèbe de Césarée dans Martyrs de Palestine, AnBol 96 (1978) s. 55-56.
UWAGA! Przy cytowaniu "Vox Patrum" podajemy TYLKO numer tomu np. VoxP 71 (2019) s. 7-8.
c. Jeśli cytujemy artykuł z pracy zbiorowej podajemy: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł kursywą, następnie po przecinku „w:” (bez nawiasów prostokątnych), po czym tytuł pracy zbiorowej (kursywą), inicjał imienia i nazwisko redaktora lub redaktorów, ewentualną nazwę serii, miejsce i rok wydania oraz konkretne strony lub stronę z dodaniem skrótu s., np.:
D. Kasprzak, Kościół IV/V wieku – pomiędzy instytucją Kościoła imperialnego a ideałem Kościoła apostolskiego, w: Kościół starożytny – Królestwo Chrystusa i instytucja, red. F. Drączkowski et alii, Lublin 2010, s. 135-136.
d. Jeśli cytujemy artykuł z wydawnictwa o charakterze ciągłym, to stosujemy następujący opis: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł kursywą, następnie po przecinku „w:”, redaktor lub redaktorzy publikacji (oddzieleni przecinkami) po czym informacja (red.), tytuł przewodni kursywą, tytuł serii wydawniczej wraz z kolejnym numerem danej publikacji w ramach serii, miejsce i rok wydania, konkretne strony, np.:
B. Częsz, Święty Grzegorz Wielki – wzór człowieka i pasterza, w: W kręgu myśli świętego Grzegorza Wielkiego w 1400. rocznicę śmierci, red. L. Nieścior, Teologia Patrystyczna 2, Poznań 2005, s. 7-12.
e. Jeśli cytujemy hasła ze słowników lub encyklopedii podajemy następujący zapis: skrót imienia i nazwisko autora (czcionka prosta), tytuł (kursywą) i skrót słownika lub encyklopedii, tom (cyfrą rzymską) oraz konkretne strony lub kolumny [bez wstawiania skrótów „s.” bądź „kol.”] (jeśli nie ma odpowiedniego skrótu lub encyklopedii w wykazie skrótów stosowanych w „Vox Patrum” to podajemy pełny opis danego słownika), np.:
M. Straszewicz, Lyońscy męczennicy, EK XI 327-328.
f. Jeśli wielokrotnie cytujemy daną pracę w tym samym tekście, stosujemy następujący zapis: Nazwisko autora, skrót tytułu (kursywą) oraz po przecinku – s. i konkretna strona, np.:
Simonetti, Ancora sul concilio di Alessandria, s. 18.
g. W wypadku korzystania z pracy tłumaczonej należy zawsze podać skrót imienia i nazwisko jej tłumacza, np.:
E. Gibbon, Zmierzch Cesarstwa Rzymskiego, tł. S. Kryński, I-II, Warszawa 1975.
h. Opisy bibliograficzne wtrącone do tekstu lub wywodu w przypisie zamykamy w nawiasie okrągłym.
i. Jeśli w przypisie przytaczamy myśl danego autora, to obok jego nazwiska w nawiasie umieszczamy tytuł dzieła, w którym to czyni oraz jego pełny opis, jeśli jest cytowane po raz pierwszy (gdy kolejny raz, to patrz wyżej podpunkt f.), np:
H. Crouzel (Orygenes, tłum. J. Margański, Bydgoszcz 1996, s. 27) dość ostro ocenia wiarygodność interpretacji Nautina...
j. Wykaz skrótów stosowanych w naszym periodyku został opublikowany w: „Vox Patrum” 48 (2005) s. 437-449, lub na stronie internetowej czasopisma: VOX PATRUM Skróty
