„Człowiek rodzi się dla rozkwitu”. Wizja domu w poemacie Karola Wojtyły Wędrówka do miejsc świętych

Dorota HAWRYLUK

Abstrakt

Artykuł stanowi próbę odczytania wizji domu ukazanej w poemacie Karola Wojtyły Wędrówka do miejsc świętych, będącym pokłosiem jego udziału w pielgrzymce do Ziemi Świętej zorganizowanej w listopadzie 1964 roku na zakończenie trzeciej sesji Soboru Watykańskiego II. Gromadzone na szlaku pielgrzymim przeżycia nie spowodowały nakładania w utworze subiektywnych wyobrażeń autorskich na wymowę samych miejsc świętych, ale stały się źródłem twórczego wysiłku docierania niejako do ich wnętrza, a więc odkrywania rzeczywistej tożsamości każdego z nich. Wyraźnie zamanifestowane nastawienie duchowo-doksologiczne podmiotu lirycznego można uznać za odautorską wskazówkę, aby interpretować poemat według klucza odpowiedzialności za depozyt wiary oraz właściwie rozumianego apostolatu. Zaprezentowana przez Wojtyłę wizja domu zasadniczo koncentruje się wokół zbawczego dzieła Chrystusa, dzięki któremu nastąpiło rzeczywiste udomowienie świata i przywrócona została człowiekowi możliwość nawiązania głębokiej synowskiej relacji z Bogiem. Zastosowane w utworze liczne eksplikacje motywów biblijnych i doktrynalnych wiążą się integralnie z promowaniem afirmacji ludzkiej podmiotowości i stanowią znakomitą inspirację do rozwoju duchowego. W świetle zawartych w poemacie rozważań bezdomność jawi się jako styl życia pozbawionego wewnętrznego stwórczego porządku.