Ku wymiarowi sacrum i Tajemnicy. Estetyka Władysława Stróżewskiego i numinotyczny język sztuki

Andrzej KRAWIEC

Zakład Historii Filozofii, Instytut Filozofii, Wydział Filozoficzny, Uniwersytet Jagielloński, ul. Grodzka 52, 33-332 Kraków , Polska

Abstrakt

Celem artykułu jest prezentacja i interpretacja poglądów estetycznych Władysława Stróżewskiego. Stróżewski buduje swoją estetykę na fundamencie klasycznej metafizyki, kontynuując jednocześnie tradycję fenomenologicznej refleksji nad sztuką. Rozszerzenie Ingardenowskiej teorii estetycznej o konkretyzację numinotyczną – zainspirowane w dużej mierze pracami Rudolfa Otto – sprawia, że ta nowa fenomenologiczna perspektywa transcenduje wąsko rozumianą „estetyczność” dzieła sztuki ku wymiarowi sacrum. Badanie nadestetycznego wymiaru sztuki wykazuje z kolei znaczące pokrewieństwo z estetyką teologiczną Hansa Ursa von Balthasara, dzięki czemu nabiera szczególnej aktualności we współczesnych debatach estetyczno-teologicznych. Stróżewski ukazuje przechodzenie od piękna estetycznego do piękna transcendentalnego, a następnie do sfery sacrum, w której fenomen numinosum objawia się jako Tajemnica.

Słowa kluczowe:

estetyka, fenomenologia, konkretyzacja numinotyczna, sacrum, Władysław Stróżewski