Fenomenologia miłości i jej język w sztuce współczesnej. Szkic na kanwie myśli Władysława Stróżewskiego i Josepha Ratzingera – Benedykta XVI

Rafał SOLEWSKI

Katedra Nauk o Sztuce, Wydział Sztuki, Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie, ul. Mazowiecka 43, 30-019 Kraków , Polska
https://orcid.org/0000-0001-9631-9275

Abstrakt

Artykuł na wstępie przedstawia próbę zdefiniowania pojęcia miłości i ukazania jej związku z pięknem w oparciu o teksty Władysława Stróżewskiego i Josepha Ratzingera – Benedykta XVI. Następnie, w odniesieniu do zagadnień poruszanych przez tych myślicieli, zaprezentowane zostały interpretacje prac artystycznych Adriana Gottlieba, Bernharda Prinza, Olafura Eliassona, Jamesa Turella, Stana Brakhage’a oraz Joanie Landau. Miłość uobecniana w sztuce rozumiana jest najpierw jako pożądanie, ale i pragnienie dobra, później jako siła wszechogarniania i przenikania, następnie jako dar i jego przyjęcie, wreszcie jako zstępujące Słowo. W próbie opisania języka, którym posługują się twórcy przywołanych prac, podstawowa okazuje się rola estetycznie wartościowej jakości poetyczności. Obserwacje autora dotyczące tych dzieł wskazują na możliwe operowanie przez artystów językiem bezpośrednim, propozycje interpretacyjne dotyczą zaś potraktowania kategorii estetycznych i figur poetyckich jako elastycznych reguł językowych służących pięknu w sztuce, której źródłem jest miłość.

Słowa kluczowe:

miłość, dobro, światło, poznanie, sztuka współczesna, Władysław Stróżewski, Joseph Ratzinger – Benedykt XVI