Antropologia samotności

Magdalena SZPUNAR

Instytut Socjologii, Wydział Nauk Społecznych, Uniwersytet Śląski, ul. Bankowa 11, 40-007 Katowice , Polska

Abstrakt

Celem artykułu jest ukazanie fenomenu samotności, który zwykle ujmowany bywa z dwóch perspektyw: antropologiczno-filozoficznej, gdzie samotność traktuje się jako uniwersalną właściwość ludzkiej egzystencji, oraz socjologiczno-psychologicznej, zogniskowanej na sposobie przeżywania samotności i jej wpływie na jakość życia. Autorka przedstawia ujęcie antropologiczne, analizując samotność jako doświadczenie jednostkowe o charakterze ambiwalentnym. Zwraca też uwagę, że poczucie samotności ma charakter jakościowy (subiektywny), nie zaś obiektywny (ilościowy). Prezentowana refleksja nad antropologią samotności koncentruje się na osobniczych cechach jednostki wpływających na doświadczanie, jak i sposoby wartościowania samotności, co pozwala na ukazanie, w jakich wymiarach samotność stanowi pozytywny zasób, a w jakich staje się ona dla jednostki destruktywna.

Słowa kluczowe:

samotność, antropologia samotności, epidemia samotności, hikikomori, monoseologia