Zdjąć piętno, przywrócić nadzieję. Kary skrajnie długoterminowe a godność osadzonych w kontekście realizowanych przez więziennictwo programów readaptacyjnych

Monika BADOWSKA-HODYR

Zakład Pedagogiki Resocjalizacyjnej, Instytut Pedagogiki, Kolegium Nauk Społecznych, Uniwersytet Rzeszowski, ul. Ks. Jałowego 24, 35-010 Rzeszów , Polska

Abstrakt

Zagadnienie kar skrajnie długoterminowych: kary trzydziestu lat pozbawienia wolności i kary dożywotniego pozbawienia wolności, stanowi wieloaspektowe wyzwanie społeczne w kontekście procesu inkluzji z perspektywy modelu pracy ze skazanymi doświadczającymi długoterminowego uwięzienia. W aktualnej rzeczywistości społeczno-prawnej model pracy z osadzonymi odbywającymi kary trzydziestu i dożywotniego pozbawienia wolności uwzględniać powinien odniesienie do takich elementów, jak sens życia, nadzieja, poczucie godności, podmiotowość, odpowiedzialność, poczucie winy, potrzeba zadośćuczynienia oraz potrzeba uznania społecznego. Ich wzmacnianie pozwala osadzonemu stać się „pensjonariuszem doskonałym” w przestrzeni instytucji totalnej i zachować nadzieję, że nawet naznaczony skrajnie długoterminowym uwięzieniem, zachowując jedynie kruchą więź ze światem ludzi wolnych, jest jednocześnie istotą wartościową, która nie utraciła swojej godności.

Słowa kluczowe:

kara skrajnie długoterminowa, godność, nadzieja, podmiotowość, inkluzja społeczna