Karola Wojtyły Promieniowanie ojcostwa jako dzieło otwarte

Ks. Alfred WIERZBICKI

Katedra Etyki, Instytut Filozofii, Wydział Filozofii, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Al. Racławickie 14, 20-950 Lublin , Polska

Abstrakt

Artykuł ukazuje związki myśli filozoficznej i teologicznej Karola Wojtyły–Jana Pawła II z jego twórczością literacką. Dramat Promieniowanie ojcostwa interpretowany jest jako dzieło otwarte w dwojakim sensie. Po pierwsze, podstawowe wątki tematyczne tego dramatu rozwijane są w późniejszych tekstach filozoficznych i teologicznych autora. Po drugie, określenie „dzieło otwarte” wskazuje na egzystencjalny, misteryjny wymiar myśli obecnej w dramacie. Wskazując na komplementarność gatunków, autor proponuje rozwiązanie sporu, czy dramat Wojtyły jest „dramatem myśli”, czy też „misterium”. Myślenie Karola Wojtyły cechuje zmysł syntezy, łączy on bowiem ujęcie osoby jako substancji z ujęciem osoby jako relacji i korzysta z danych fenomenologicznych oraz z danych Objawienia w uprawianiu antropologii. Poetyckie medytacje nad ojcostwem zawarte w Promieniowaniu ojcostwa (1964) i w Tryptyku rzymskim (2003) odsłaniają adekwatny sens chrześcijańskiej wizji człowieka jako imago Dei i pozwalają odkrywać oraz kontemplować prawdę o wielkości człowieka w świetle prawdy o Bogu jako źródle człowieczeństwa.

Słowa kluczowe:

dramaty Karola Wojtyły, Promieniowanie ojcostwa, Tryptyk rzymski, Jan Paweł II jako poeta, dramat myśli, misterium, filozofia w literaturze