Cierpienie a rozkwit człowieczeństwa

Eleonore STUMP

Department of Philosophy, Saint Louis University, 3800 Lindell Blvd., St. Louis, MO 63108, USA , Stany Zjednoczone

Abstrakt

Mimo że niekiedy zdarza się nam wychwalać człowieka, który nie ugina się pod ciężarem cierpienia, pozostajemy w przekonaniu, że cierpiących należy postrzegać jako przegranych, nie zaś jako tych, którym się w życiu powiodło. We wszelkich próbach pozytywnego wartościowania cierpienia dostrzegamy ponadto pewną przewrotność. I przeciwnie, wszystko to, co zagraża ludzkiemu rozwojowi czy sukcesowi, natychmiast uznajemy za godne współczucia. Na tle takiego właśnie generalnego postrzegania cierpienia jako wyjątek jawi się ruch na rzecz praw osób niepełnosprawnych. Zmierza on do tego, by dostrzeżono, że osób dotkniętych niepełnosprawnością nie należy z góry zaliczać do ludzi przegranych w życiu, ani też widzieć w nich jednostek heroicznie przezwyciężających swój tragiczny los. Przeciwnie, należy upatrywać w nich osoby, których obecność trzeba uroczyście afirmować. Tradycja chrześcijańska już od okresu patrystycznego utrzymuje zasadniczo podobne stanowisko w kwestii cierpienia jako takiego. Zakłada ona, że ludzie dotknięci poważnym cierpieniem nie są przegranymi, którzy zasługują na współczucie, ani też osobami, które starają się w heroiczny sposób przeciwstawiać tragedii; zostali oni raczej w szczególny sposób umiłowani przez Boga. W obecnym tekście pragnę bliżej przyjrzeć się odnośnym doktrynom chrześcijańskim, aby wskazać na możliwy sposób uzasadnienia takiego właśnie pojmowania cierpienia i wyraźnie odróżnić to stanowisko od zbliżonego doń poglądu, który nakazuje dostrzegać w cierpieniu wewnętrzne dobro.

Słowa kluczowe:

cierpienie i rozkwit osoby ludzkiej, niepełnosprawność, ruch na rzecz praw osób niepełnosprawnych, chrześcijańska interpretacja cierpienia