Jedzenie i cud sztuki: Identical Lunch Alison Knowles
Dorota KOCZANOWICZ
Abstrakt
Ludwik Wittgenstein miał powiedzieć, że jest mu „wszystko jedno co je, jeśli tylko potrawa pozostaje zawsze ta sama”. Stwierdzenie to stanowi punkt wyjścia artykułu o performansie Alison Knowles. W latach 1967-1973 codziennie, mniej więcej o tej samej godzinie, jadła ona taką samą kanapkę w tej samej nowojorskiej restauracji. Nie był to zwykły posiłek, lecz działanie artystyczne, zatytułowane Identical Lunch. Z czasem do Knowles dołączyli inni artyści, którzy również jedli kanapkę z tuńczykiem i zapisywali okoliczności swoich posiłków – wrażenia, smakowe, ciekawych towarzyszy, rozmowy, ale też drobiazgi, na które nigdy wcześniej nie zwróciliby uwagi. Istotą tego performansu, jak też innych działań artystycznych Fluxusu, do którego należała artystka, było zacieranie granic między sztuką a życiem. Autorka artykułu, zadając pytanie o warunki przenikania kulinariów do sfery sztuki, odwołuje się do teorii estetycznych Johna Deweya, Nicoli Perulla i Yuriko Saito, wywodzących sztukę z doświadczenia codzienności.
