Witold Lutosławski wobec powojennej awangardy. Z perspektywy sześciu dekad
Krzysztof MEYER
Instytut Jana Pawła II, Wydział Filozofii, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Al. Racławickie 14, 20-950 Lublin , PolskaAbstrakt
Artykuł przedstawia strategie, jakie przyjął Witold Lutosławski po 1956 roku, by zapewnić sobie możliwość zaistnienia w krajowym i międzynarodowym życiu muzycznym. Wymagało to związania się z ówczesną awangardą i eksperymentowania z technikami kompozytorskimi oraz uczestnictwa w dyskursie na temat stanu i przyszłości muzyki. Poza kilkoma utworami z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, zwłaszcza skomponowanymi z wykorzystaniem techniki tak zwanego aleatoryzmu kontrolowanego, muzyka Lutosławskiego wydaje się bliższa tradycji niż ówczesnej twórczości awangardowej. Przesłaniały to jego deklaracje w wywiadach i wykładach, w których opowiadał się za nieomal permanentną rewolucją w muzyce, robiąc to bardzo sugestywnie, o czym świadczą teksty cytowane w artykule.
Słowa kluczowe:
awangarda, dodekafonia, serializm, klaster, gra ad libitum, aleaoryzm, muzyka konkretna, kolaż, minimal musicInstytut Jana Pawła II, Wydział Filozofii, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Al. Racławickie 14, 20-950 Lublin
