“Wiara, którą kocham najbardziej, to nadzieja”. O perspektywie nadziei w ujęciu Charlesa Péguy’ego

Ferdi McDERMOTT

Chavagnes International College, 96 rue du Calvaire, 85250 Chavagnes en Paillers, Francja , Francja

Abstrakt

Odpowiadając na wezwanie współczesnych papieży zachęcających do ponownego odkrywania teologicznej cnoty nadziei, autor analizuje poemat Charlesa Péguy’ego poświęcony właśnie tematyce nadziei. Péguy, francuski poeta, poległy w roku 1914, w czasie początkowych walk pierwszej wojny światowej, należał do najważniejszych postaci tak zwanego francuskiego odrodzenia katolickiego. W omawianym utworze, w którym poetycki monolog przeobraża się w lekcję katechizmu udzielaną młodej Joannie d’Arc, nadzieja ukazana została jako mała dziewczynka. Pod wpływem filozofii Henri’ego Bergsona i jego ponownego odkrycia „tego, co rzeczywiste”, Péguy wskazuje nadzieję, uosobioną w postaci dziecka, jako klucz do odnowy wiary i miłości, a być może również źródło nowej energii dla przesłania, jakie niesie ze sobą chrześcijaństwo. Czas, w którym powstawał poemat – początek dwudziestego wieku – to we Francji okres kryzysu związanego z wojną francusko-pruską, sprawą Dreyfusa oraz czystkami antyklerykalnymi, a także głęboką dezorientacją społeczną. Wiele spośród poruszanych przez Péguy’ego ważnych wówczas tematów w zaskakujący sposób zachowuje aktualność również dzisiaj.

Słowa kluczowe:

Charles Péguy, Henri Bergson, misteria, mediewalizm, cierpienie, nadzieja Joanna d’Arc, Charles Péguy, French Catholic revival