Obraz Matki Bożej Latyczowskiej w diecezji łuckiej

Maria Dębowska

Abstrakt

W 1920 roku Polacy wycofywali się z Podola pod naporem wojsk bolszewickich. Wraz z opuszczającym Latyczów wojskiem polskim, proboszcz tamtejszy wywiózł obraz słynący cudami Matki Bożej Latyczowskiej. Przez dziesięć lat znajdował się on w kaplicy gimnazjum Towarzystwa Oświatowego im. Cecylii Plater-Zyberkówny w Warszawie. W 1930 roku bp łucki Adolf Piotr Szelążek zadecydował o przeniesieniu go do diecezji łuckiej. Ponieważ wielki ołtarz w katedrze łuckiej nie był jeszcze przystosowany do umieszczenia w nim Obrazu, postanowiono pozostawić go na kilka miesięcy w kościele parafialnym w Lubomlu. Tymczasowy pobyt Obrazu w Lubomlu przeciągnął się na kilka lat. Dopiero pod koniec 1935 roku, pod wpływem niepokojących wieści z Warszawy, bp Szelążek zarządził potajemne przewiezienie go do Łucka i zawieszenie go w wielkim ołtarzu, czekającym wciąż na zbudowanie. Nowy wielki ołtarz w łuckim kościele katedralnym został wzniesiony dopiero na uroczystości jubileuszu pięćdziesięciolecia kapłaństwa bpa Szelążka (10-11 IX 1938 r.). Zaprojektował go najprawdopodobniej architekt warszawski prof. Kazimierz Skórewicz, a inny architekt – Władysław Sawicki – w szczegółach dopracował i nadzorował montowanie go w katedrze łuckiej. Tylko przez dziesięć lat obraz Matki Bożej Latyczowskiej znajdował się w katedrze łuckiej. W kilka miesięcy po zakończeniu drugiej wojny światowej, 6 sierpnia 1945 roku został wywieziony w tajemnicy z Łucka przez opuszczających Wołyń członków łuckiej kapituły katedralnej i niehabitowe zakonnice ze Zgromadzenia Służek NMP Niepokalanej. Obraz znalazł ostateczną przystań w Lublinie. Przez kilkadziesiąt lat przebywał w kaplicach służek – najpierw przy ul Bernardyńskiej 3 (1945-1984), następnie przy ul. I Armii Wojska Polskiego 9 (1984-2014). Od 2014 roku Obraz jest czczony w kościele pw. Matki Bożej Różańcowej przy ul. Bursztynowej.