Возможность изменения сроков исковой давности требований на примере договора подряда
Аннотация
Исковая давность является важным институтом гражданского права. Она возникает, когда по истечении установленного законодателем срока иск не может быть эффективно предъявлен в суд. Положения, регулирующие этот вопрос, являются императивными, что относится и к запрету на возможность изменения сроков исковой давности. Тем не менее, среди представителей доктрины существует мнение, что договор подряда является исключением из этого правила. Речь идет о ситуации, когда оговоренная сторонами дата оплаты наступает после истечения двухлетнего срока исковой давности, исчисляемого со дня сдачи работы. В связи с сомнениями, возникающими в этом вопросе, предметом данной статьи будет рассмотрение возможности изменения сроков исковой давности на примере договора подряда на выполнение конкретных работ. Таким образом, целью является попытка ответить на вопрос, действительно ли такое изменение возможно, и если да, то в каких случаях. В статье был использован нереактивный метод исследования, то есть анализ нормативно-правовых актов, литературы по теме и судебной практики. Автор выдвигает гипотезу, что изменение срока исковой давности возможно только в том случае, если такая возможность предусмотрена конкретным положением. Единственное исключение из этого правила предусмотрено в Морском кодексе. Это объясняется тем, что правовые нормы, касающиеся института исковой давности, имеют характер норм ius cogens, а Гражданский кодекс прямо указывает, что сроки исковой давности не могут быть сокращены или продлены в результате совершения судебного действия.
Ключевые слова:
исковая давность, договор подряда, сроки погашения требований, сроки исковой давностиБиблиографические ссылки
Kodeks cywilny. Komentarz, red. E. Gniewek, P. Machnikowski, Warszawa 2021.
Kodeks cywilny. Komentarz, red. K. Osajda, 2022 [wyd. el. Legalis].
Kodeks cywilny. Komentarz, red. M. Balwicka-Szczybra, A. Sylwestrzak, Warszawa 2022.
Kodeks cywilny. Komentarz, t. 3. Zobowiązania. Część szczególna, red. A. Kidyba, Warszawa 2014.
Kodeks cywilny. Komentarz, t. 4. Zobowiązania. Część szczególna (art. 535–764(9)), red. M. Fras, M. Habdas, Warszawa 2018.
Kodeks cywilny. Komentarz, t. 4. Zobowiązania. Część szczegółowa, red. J. Gudowski, Warszawa 2017.
Kodeks cywilny, t. 2. Komentarz. Art. 353–626, red. M. Gutowski, Warszawa 2019.
Kodeks cywilny, t. 2. Komentarz. Art. 450–1088, red. K. Pietrzykowski, Warszawa 2018.
Kodeks cywilny, t. 3. Komentarz. Art. 627–1088, red. M. Gutowski, Warszawa 2019.
Kodeks morski. Komentarz, red. D. Pyć, C. Łuczywek, I. Zużewicz-Wiewiórowska, Warszawa 2022.
Kuźmicka-Sulikowska J., Idea przedawnienia i jej realizacja w polskim kodeksie cywilnym, Wrocław 2015.
Machnikowski P., O potrzebie zmiany przepisów normujących przedawnienie roszczeń, Państwo i Prawo 2018, z. 6.
Naworski J.P., Roszczenie przyjmującego zamówienie (wykonawcy) o zapłatę wynagrodzenia za wykonane dzieło (roboty budowlane) z wadami. Wybrane zagadnienia, Przegląd Sądowy 2018, nr 7–8.
Pałdyna T., Przedawnienie w polskim prawie cywilnym, Warszawa 2010.
Strugała R., Przedawnienie roszczenia o naprawienie szkody w reżimie kontraktowym, Kwartalnik Prawa Prywatnego 2021, t. 30, z. 3.
Strugała R., Przedawnienie według projektu księgi pierwszej kodeksu cywilnego, Rejent 2014, nr 5.
System Prawa Medycznego, t. 5. Odpowiedzialność prywatnoprawna, red. E. Bagińska, Warszawa 2021.
Zobowiązania, t. 1. Przepisy ogólne i powiązane przepisy Księgi I KC. Komentarz, red. P. Machnikowski, Warszawa 2022.
Uniwersytet w Białymstoku
Autor jest magistrem prawa oraz doktorantem w Szkole Doktorkiej Nauk Społecznych Uniwersytetu w Białymstoku w dyscyplinie nauki prawne. Obszarem badań w ramach prowadzonej działalności naukowej jest prawo finansowe. Autor odbywa również aplikację radcowską przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Białymstoku, jak również pracuje w kancelarii radcy prawnego. W związku z tym w obszarze jego zainteresowań leży również prawo cywilne i gsopodarcze.
https://orcid.org/0000-0002-3617-0859Лицензия
Это произведение доступно по лицензии Creative Commons «Attribution» («Атрибуция») 4.0 Всемирная.
Autor oświadcza, że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza jakichkolwiek praw osobistych lub majątkowych osób trzecich oraz, że jego prawa autorskie do utworu nie są ograniczone w zakresie objętym umową podpisywaną z Wydawcą.
Autor publikacji przenosi nieodpłatnie na Wydawcę autorskie prawa majątkowe do składanego do publikacji Utworu (artykułu) bez ograniczeń czasowych i terytorialnych na następujących polach eksploatacji:
a) wytwarzanie, utrwalanie i zwielokrotnianie określoną techniką egzemplarzy Utworu, w tym techniką drukarską, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
b) wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy Utworu, oraz rozpowszechnianie w postaci otwartego dostępu, zgodnie z treścią licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa 4.0 Międzynarodowa (zwanej również jako CC BY), dostępnej pod adresem: https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/legalcode.pl;
c) włączenie Utworu w skład utworu zbiorowego;
d) opublikowanie na stronie internetowej czasopisma, publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, oraz publiczne udostępnianie Utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym;
e) wprowadzanie Utworu w postaci elektronicznej na platformy elektroniczne lub inne wprowadzanie Utworu w postaci elektronicznej do Internetu lub innej sieci.
Przeniesienie autorskich praw majątkowych do utworu następuje nieodpłatnie, z chwilą podpisania umowy.
