Ideał kapłana w Księdze Ozeasza

Mariusz Szmajdziński

Abstract

Księga Ozeasza jest świadectwem prorockim z VIII w. dotyczącym Królestwa Północnego. Życie religijne przybrało tam w znacznym stopniu kształt synkretyczny, co było związane w jakimś sensie ze stanem kapłaństwa na tych terenach. W Księdze Ozeasza można odnaleźć teksty, w których jest przedstawiona ostra krytyka postępowania kapłanów izraelskich. Najobszerniejsze oskarżenie znajduje się w Oz 4,4-14. Inne teksty to: Oz 5,1-7; 6,7-10; 8,1-7; 10,1-8. Podstawowym zarzutem stawianym przez Ozeasza kapłanom jest odrzucenie przez nich znajomości Boga i Jego Prawa, co jest równoznaczne z odrzuceniem miłości. Inne zarzuty to: nadużycia w składaniu ofiar, uleganie pogańskim kultom, prostytucja sakralna, wpływ na wybór króla, a nawet morderstwa. Prorok nie ograniczył się tylko do krytyki kapłaństwa, lecz starał się też nakreślić pewien ideał kapłana. Na ten obraz składają się następujące elementy: kapłan zna Boga i Jego Prawo; kapłan naucza lud; kapłan ukazuje, że Jahwe jest jedynym Bogiem; kapłan nie służy obcym bogom; kapłan nie oddaje czci złotemu cielcowi; składane ofiary służą pojednaniu z Bogiem; kapłan nie cudzołoży z prostytutkami; kapłan jest wolny od polityki; kapłan szuka rady jedynie u Boga; kapłan nie zabija. Ten program stanowi szczególny „dekalog”, który jest drogą do osobistej świętości. Realizacja wszystkich tych przykazań sprawia, że kapłan staje się prawdziwie wybranym wśród wybranych.

Keywords:

Betel, Jeroboam I, kapłan, kapłaństwo, Królestwo Północne, Księga Ozeasza, lewici, Ozeasz, złoty cielec

Supporting Agencies: