Wznowienie postępowania w czeskim postępowaniu sądowoadministracyjnym
Abstrakt
Aktem normatywnym regulujący postępowanie sądowoadministracyjne w Czechach jest Zákon soudní řád správní, który w części trzeciej wskazuje na dwa nadzwyczajne środki prawne przysługujące od prawomocnego wyroku: skargę kasacyjną oraz skargę o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego. Co istotne, w czeskim postępowaniu sądowoadministracyjnym znajdują zastosowania klasyczne podstawy wznowienia postępowania, takie jak nowe okoliczności i nowe dowody, których strona nie mogłaby wykorzystać bez swojej winy w pierwotnym postępowaniu. Katalog pozytywnych przesłanek skargi o wznowienie postępowania został określony w § 111 s.ř.s. Ponadto ustawodawca dokonał pozytywnej enumeracji postępowań, w których skarga o wznowienie jest dopuszczalna (§ 114 s.ř.s.). Skarga o wznowienie postępowania nie ma charakteru dewolutywnego, a jej wniesienie wywołuje skutek względnie suspensywny. Postępowanie ze skargi o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego jest dwufazowe: w pierwszej kolejności (iudicium rescindens) następuje badanie zachowania warunków rozpoznania skargi o wznowienie. Ten etap kończy się wyrokiem o dopuszczalności wznowienia lub odrzuceniem skargi. Następnie przeprowadza się drugi etap (iudicium rescissorium) – postępowanie wznowieniowe, w którym zachodzi merytoryczne rozpoznanie skargi.
Słowa kluczowe:
skarga o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego, etapy postępowania wznowienowego, postępowanie sądowoadministracyjneBibliografia
Baxa J.M., Reforma českého správního soudnictví, Právní rádce 2002, nr 1.
Baxa J.M., Sądownictwo administracyjne w Czechach, Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego 2007, nr 2.
Bobek M., Kűhn Z., Wprowadzenie, w: M. Bobek, Z. Kűhn, i in., Judikatura a právní argumentace, Praha 2013.
Foltas T., Hlouch L., Základy správního procesu, Brno 2009.
Hlavsa P., Občanský soudní řád. Soudní řád správní, Praha 2006.
Hlavsa P., Občanský soudní řád, Soudní řád správní a předpisy související súvodem kaplikaci komunitárního práva a kpředběžné otázce, Praga 2008.
Knysiak-Molczyk H., Skarga kasacyjna w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Warszawa 2009.
Kryska D., Konstytucyjny model czeskiego sądownictwa administracyjnego, Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego 2014, nr 1.
Kühn Z., w: Kühn Z., Kocourek T. i in., Soudní řád správní. Komentář, Praha 2019.
Mikule V., Pláč nad ztracenou příležitostí aneb Nejvyšší správní soud nebude přezkoumávat právní předpisy, Justiční Praxe 2002, nr 3.
Mikule V., Ještě ke správnímu soudnictví a jeho organizaci, Právní praxe 1994, nr 4, s. 188 i nast., I. Schelleová, Správní soudnictví, Praha 2004.
Mikule V., Sládeček V., Nad nálezem Ústavního soudu, kterým byla zrušena úprava správního soudnictví, Bulletin advokacie 2002, nr 10.
Paseková E., Dimun P. w wywiadzie: Michal Mazanec: Dobrý soudce nevstupuje do prostoru vyhrazeného správě, https://www.ceska-justice.cz [dostęp: 16.01.2020].
Pitrova L., Nejvyšší správní soud – dárek k desetiletí české ústavy, w: Deset let Ústavy České republiky. Východiska, stav, perspektivy, red. J. Kysela, Praha 2003.
Prŭcha P., Přezkoumání správních rozhodnutí, w: S. Skulová, i in., Správní právo procesní, Plzeň 2008.
Schelleová I., Správní soudnictví, Praha 2004.
Sedláček S., Soudní kontrola veřejné správy, Brno 2011.
Sládeček V., Tomaszková V., Správní soudnictví v České republice a ve vybraných státech Evropy, Praha 2010.
Tomaszková V., Tomoszek M., Vliv Rady Evropy na správni soudnictvi a přistup ke správnim soudům v Českė republice, w: Vliv EU a Rady Evropy na správni řizeni v ČR a v Polsku, red. M. Horáková, M. Tomaszek, Brno 2010.
Varvařovský P., Nejvyšší správní soud na startu, Justiční praxe 2002, nr 3.
Vetešník J., w: L. Jemelka i in., Správní řád soudní, komentář, Praha 2013.
Vopálka V. i in., Soudní řád správní. Komentář, Praha 2004.
Ziółkowska A., Postępowanie międzyinstancyjne w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Katowice 2019.
Zoulík F., Soudy a soudnictví, Praha 1995.
Uniwersytet Śląski https://orcid.org/0000-0002-9933-2667
Licencja
Autor oświadcza, że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza jakichkolwiek praw osobistych lub majątkowych osób trzecich oraz, że jego prawa autorskie do utworu nie są ograniczone w zakresie objętym umową podpisywaną z Wydawcą.
Autor publikacji przenosi nieodpłatnie na Wydawcę autorskie prawa majątkowe do składanego do publikacji Utworu (artykułu) bez ograniczeń czasowych i terytorialnych na następujących polach eksploatacji:
a) wytwarzanie, utrwalanie i zwielokrotnianie określoną techniką egzemplarzy Utworu, w tym techniką drukarską, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
b) wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy Utworu, oraz rozpowszechnianie w postaci otwartego dostępu, zgodnie z treścią licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa 4.0 Międzynarodowa (zwanej również jako CC BY), dostępnej pod adresem: https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/legalcode.pl;
c) włączenie Utworu w skład utworu zbiorowego;
d) opublikowanie na stronie internetowej czasopisma, publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, oraz publiczne udostępnianie Utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym;
e) wprowadzanie Utworu w postaci elektronicznej na platformy elektroniczne lub inne wprowadzanie Utworu w postaci elektronicznej do Internetu lub innej sieci.
Przeniesienie autorskich praw majątkowych do utworu następuje nieodpłatnie, z chwilą podpisania umowy.
