Modlitwa Jezusa-Kapłana o uświęcenie Dwunastu (J 17,17-19)

Henryk Witczyk

Abstrakt

Autor analizuje tekst J 17,17-19, by znaleźć odpowiedź na pytanie, jak należy rozumieć wyrażenie: „Ja poświęcam siebie w ofierze”. Czy Jezus mówi o uświęceniu w sensie bycia odseparowanym od świata, by pozostać w sferze Bożej świętości? Autor dowodzi, iż Jezus myśli raczej o swojej „ofierze”, to znaczy całkowitym poddaniu się Jego woli Ojcu w ofiarniczej śmierci poniesionej w imię miłości „do końca” (13,1) i wypełnienia posłania otrzymanego od Ojca (17,18). Z tym wiąże się inny problem, mianowicie uczniów, którzy przez czyn Jezusa zostaną „uświęceni w prawdzie”. Czy jest to właściwy przekład greckiego hegiazmenoi en aletheia? Chodzi o separację od świata, czy też o uświęcenie rozumiane jako „konsekrację” w sensie poświęcenia się misji wobec świata podobnej do Jezusowego posłania? Wreszcie autor bada znaczenie i relację między procesem „uświęcenia” dotyczącym Jezusa i Dwunastu.