Wybrane hiszpańskie orzecznictwo z lat 1959–1976 dotyczące reprezentacji wyznaniowych osób prawnych Kościoła Katolickiego z uwzględnieniem płaszczyzny prawno-porównawczej
Abstrakt
W Królestwie Hiszpanii, na gruncie Konkordatu z 1953 r., w odniesieniu do reprezentacji osób prawnych Kościoła Katolickiego judykatura uznawała skuteczność regulacji prawa kanonicznego dotyczących kontroli kanonicznej. Podstaw recepcji przepisów prawa kanonicznego w prawie hiszpańskim upatrywano w tym przypadku w przepisach konkordatowych, ogólnych regulacjach prawa cywilnego dotyczących działania osób prawnych lub art. 38 ust. 2 Kodeksu cywilnego, który wyraźnie odwołuje się do konkordatu zawartego ze Stolicą Apostolską. Zgodnie z analizowanym orzecznictwem przedmiotowa recepcja dotyczy nie tylko głównego aktu prawa kanonicznego w postaci kodeksu, ale także aktów niższego rzędu, w szczególności konstytucji zakonnych. W sprawach zawisłych przed hiszpańskim Sądem Najwyższym (Tribunal Supremo) istotne znaczenie posiadały takie zagadnienia, jak w szczególności: wpływ warunków zamieszczonych w zezwoleniu na alienację na skuteczność czynności prawnej obejmującej taką alienację, różnice pomiędzy treścią prośby o zezwolenie na alienację i samym zezwoleniem a treścią oświadczenia woli złożonego na ich podstawie czy kanonizacja prawa cywilnego dotyczącego umów. Wszystkie te kwestie były rozstrzygane zgodnie z zasadą recepcji prawa kanonicznego.
Słowa kluczowe:
Hiszpania, Sąd Najwyższy, orzecznictwo, prawo kanoniczne, prawo cywilne, osoba prawna, Kościół KatolickiBibliografia
Bachofen, Charles Augustine. 1921. A commentary on the new Code of canon law, t. 6. St. Louis, London: B. Herder Book Co.
García Hervás, Dolores. 1997. „La personalidad jurídica civil de los entes eclesiásticos en España: Una reflexión sobre el pensamiento de Pedro Lombardía”. Ius Canonicum 73: 239–269. (Crossref)
Januchowski, Arkadiusz. 2007. „Skuteczność prawa kanonicznego w zakresie reprezentacji osób prawnych Kościoła katolickiego”. Rejent 9: 49-67.
Kennedy, Robert T. 2000. „The temporal goods of the Church”. W: New commentary on the Code of Canon Law, red. John P. Beal, James A. Coriden, Thomas J. Green, 1449–1526. New York, N.Y.–Mahwah, N.J.: Paulist Press.
Krukowski, Józef. 1995. Konkordaty współczesne: doktryna, teksty (1964–1994). Warszawa: Wydawnictwo Civitas Christiana.
Lombardía, Pedro. 1989. „La personalidad civil de los entes eclesiásticos, según los Acuerdos entre la Santa Sede y el Estado español de 3 de enero de 1979”. Ius Canonicum 37: 79–105. (Crossref)
López Alarcón, Mariano. 1989. „Eficacia civil de la licencia para la enajenacion de bienes eclesiasticos”. Ius Canonicum 57: 305–326. (Crossref)
Motilla, Agustin. 1999. „Supuestos de relevancia del Derecho Canónico en el ordenamiento civil español (A propósito de las Sentencias del Tribunal Supremo de 27 de febrero y 6 de octubre de 1997)”. Ius Canonicum 39 (nr spec.: Escritos en honor a Javier Hervada): 1021–1029. DOI 10.15581/016.39.15860. (Crossref)
Navarro Marfá, Luis. 1993. „Table of correspondence between the 1917 Codex iuris canonici and the 1983 Codex iuris canonici”. W: Code of Canon Law Annotated: Latin-English edition of the Code of Canon Law and English-language translation of the 5th Spanish-language edition of the commentary prepared under the responsibility of the Instituto Martin de Azpilcueta, red. Ernest Caparros, Michel Thériault, Jean Thorn, 1438–1465. Montréal: Wilson & Lafleur.
Navarro Valls, Rafael. 1970. „La licencia en la enajenación canónica y el Derecho español”. Ius Canonicum 10: 303–391. DOI 10.15581/016.10.21500. (Crossref)
Pree, Helmuth, Bruno Primetshofer. 2007. Das Kirchliche Vermogen, seine Verwaltung und Vertretung. Wien: Springer-Verlag.
Radecki, Gabriel. 2003. „Organy osób prawnych Kościoła katolickiego w Polsce (na styku prawa kanonicznego i prawa cywilnego)”. Rejent 7/8: 127–155.
Radecki, Gabriel. 2004. „Glosa do wyroku SN z dnia 27.07.2000 r. IV CKN 88/00”. Orzecznictwo Sądów Polskich 5 (poz. 58): 246–249.
Stanisz, Piotr. 2010. „Proboszcz jako reprezentant parafii rzymskokatolickiej w stosunkach majątkowych”. W: Prawo państwowe a prawo wewnętrzne związków wyznaniowych. Pamiętnik VII Zjazdu Katedr i Wykładowców Prawa Wyznaniowego, Gniezno 11–12 IX 2010, red. Krzysztof Krasowski, Małgorzata Materniak-Pawłowska, Maksymilian Stanulewicz, 191–200. Poznań: Ars boni et aequi.
Strzała, Marek. 2019. Oświadczenie woli wyznaniowej osoby prawnej. Kraków: Księgarnia Akademicka. (Crossref)
Trzeciak, Bogusław. 2007. Klauzule odsyłające w konkordatach z Hiszpanią i z Polską. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.
Walencik, Dariusz. 2013. „Prawo kanoniczne (wewnętrzne) związków wyznaniowych a prawo polskie”. Przegląd Sądowy 5: 11–25.
Wroceński, Józef. 2008. „Klauzule odsyłające w konkordatach z Hiszpanią i z Polską, Bogusław Trzeciak, Lublin 2007: [recenzja]”. Prawo Kanoniczne 3/4: 407–412.
Uniwersytet Jagielloński
Dr, Pracownia Prawa Kościelnego i Wyznaniowego, Wydział Prawa i Administracji, Uniwersytet Jagielloński, ul. Gołębia 9, 31-007 Kraków
https://orcid.org/0000-0003-1341-3464Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
- Zgodnie z ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, autor publikacji przenosi na wydawcę autorskie prawa majątkowe do utworu na wszelkich polach eksploatacji znanych w chwili zawarcia umowy.
- Teksty składane do publikacji w „Studiach z Prawa Wyznaniowego" nie mogą naruszać praw autorskich osób trzecich. Oryginalność publikacji naukowej autor potwierdza w oświadczeniu składanym w trakcie zgłaszania tekstu oraz w podpisywanej umowie wydawniczej.
- Autorzy mają prawo zamieszczać swoje prace (w wersji udostępnionej przez wydawcę) w Internecie (np. w repozytoriach instytucjonalnych, academia.edu, researchgate.net lub na własnej stronie internetowej) dopiero po ich opublikowaniu w niniejszym czasopiśmie.
- Za zgodą redakcji opublikowane w czasopiśmie teksty mogą być przedrukowywane w innych publikacjach (ze wskazaniem miejsca ich pierwotnej publikacji).
- Redakcja zapewnia bezpłatny i otwarty dostęp (ang. open access) do całej zawartości czasopisma, zgodnie z definicją otwartego dostępu BOAI (Budapest Open Access Initiative).
